Bloed, zweet & trainen

Sinds een jaar of 4 ben ik een voetbalmoeder. Niet uit eigen keuze of vrije wil maar omdat ik een zoon (Mees) op de wereld heb gezet die op zijn 2e tegen me zei: “Mam, Ik ben voetbal”. “Ja, joh…”dacht ik toen nog, maar nu jaren later is er weinig veranderd. Hij speelt bij de jeugd van AZ onder 13 en zijn leven bestaat uit heel veel voetbal.

Naast moeder, ben ik trainer van beroep en wat is dit dan interessant om van dichtbij mee te maken.

Leren en ontwikkelen in de topsport, het beste uit jezelf proberen te halen en uit je teamgenoten. Ik kom ogen en oren te kort en slurp alles op wat hij leert.

Al jaren train ik mensen door het hele land en veelal vraag ik me af, hoe komt het dat de ene persoon zo succesvol is en doorzet en dat de andere persoon opgeeft bij, naar wat ik zie, kleine tegenslagen? Natuurlijk heb ik het antwoord niet, het zoeken ernaar blijft me boeien. Wat zet mensen in beweging? Wanneer willen ze ontwikkelen/leren en waardoor kan dat geprikkeld worden?

Vorig weekend speelde Mees met zijn team op een Europees Voetbaltoernooi. Het hele jaar keken we hier al naar uit want zijn favoriete club deed mee: Barcelona. De kans was heel klein dat ze tegen hen zouden spelen, gezien de vele teams maar dit wilde ik voor geen goud missen. Het speelschema werd bekend, de wedstrijden werden gespeeld en wat bleek na dag 1, AZ onder 13 was 2e in de poule geworden. Dit hield in dat ze tegen Barcelona moesten spelen!

Tijdens het toernooi spreken wij ouders onze zonen niet, ze dienen in focus te blijven. Focus op hun doel, geen ge-chitchat of afleidende prietpraat en knuffels van ouders. Het was een kwestie van wachten voor alle ouders, hoe de opstelling zou zijn. Welke jongens stonden opgesteld en welke jongens niet. De teams kwamen op, Barcelona en AZ onder 13. Slik, Mees stond in de basis. Zijn droom in vervulling.

De wedstrijd begon scherp en voor een leek als ik zag het er allemaal superstrak uit. Het onmogelijke gebeurde, AZ onder 13 versloeg het team van Barcelona. Tranen van geluk en verbazing op het veld en langs de lijn. Wat was hier gebeurd?

Terug naar huis in de auto, legde Mees het me heel simpel uit. Het team dacht bij aanvang dat ze zouden verliezen. Echter op het veld, bedachten ze als collectief: “Hé, ze zijn te kloppen, we kunnen ze hebben”. Hij vertelde dat ze harder naar elkaar gingen schreeuwen, elkaar scherp hielden en samen hadden besloten ze te pakken. Jongensdromen werden waarheid.
Hij zei dat het de mooiste dag van zijn leven was. AZ onder 13 verslaat Barcelona, ik ben nog steeds aan het bedenken wat deze droom gaat toppen, maar Mees kennende verzint hij wel weer wat nieuws.
Zo werkt het dus; doel stellen, focus houden, afleiding vermijden, het heel graag willen, erin geloven (de mindset) en dan volgt de rest met liefde.

Er keihard voor werken met Bloed, Zweet & Trainen.

Bianca Bloemen