TRAINEN, TIJD & TEMPO

Bij trainingen draait het vaak om tijd.

Bij het ontwikkelen van een trainingstraject bereken je wat je wilt bereiken binnen de gestelde tijd. Zo ontwerp je de volgorde van lessen in een tijdlijn en deel je het draaiboek in in tijdvakken. De werkvormen time je. Je houdt ook rekening met de complexiteit van de werkvorm, waar de deelnemers vandaan komen en waar ze heen gaan in de ruimte. Je bedenkt hoeveel tijd er nodig kan zijn voor onvoorziene omstandigheden en niet te vergeten voor improvisatie.

Daarnaast schat je in hoe lang het duurt voor de kwartjes gaan vallen. Let op, vanaf hier wordt het echt interessant! Want wat is dat, tijd? Wat is de betekenis van tijd bij trainen? In mijn beleving gaat tijd hand in hand met tempo.

Iedere deelnemer heeft een ander tempo van leren. Hoe snel valt het kwartje?
Het kwartje valt meteen.
Het kwartje valt snel.
Het kwartje valt langzaam.
Het kwartje valt niet of tenminste niet meer tijdens jouw aanwezigheid als trainer.

De laatste kan soms frustreren. Je had het allemaal zo goed doordacht, het zag er op papier zo goed uit. Als ontwikkelaar heb je immers de ambitie om het maximale uit een leertraject te halen en hoe je dat aanpakt kan stof tot nadenken geven. Als trainer kun je bijvoorbeeld de neiging hebben om harder te gaan werken op het moment dat je denkt dat het kwartje voor het oprapen ligt, maar de deelnemers er voor jouw gevoel voorbij lopen. De vraag is of dat wel zo is.  De quote van Leo Tolstoy zegt het mooi: ‘The most powerful warriors are patience and time’.

Op zaterdagochtend drink ik vaak koffie met mijn moeder en Hetty, twee wijze vrouwen van in de 70 die vaak veel meer snappen van het leven dan ik. Op zo’n zaterdagochtend kwam ter sprake dat ik een leertraject wilde herschrijven omdat ik dacht dat ik meer moest geven om de kwartjes eerder te laten vallen. Hetty keek me aan en vroeg me of ik geloofde in de kracht van het traject dat ik had ontwikkeld. Ik moest dat beamen: ja, ik vond (en vind) het traject goed in elkaar zitten. Ik worstelde alleen met de vraag waarom de stof bij sommige deelnemers niet sneller binnen leek te komen. Hetty legde me uit dat je soms niet kunt oogsten binnen de tijd die je er zelf voor hebt uitgetrokken. Dat het aangebodene soms pas jaren later bij de deelnemers ergens in hun brein naar boven zal borrelen, als een soort aha-erlebnis of déjà-vu. 

Dit inzicht heeft me als trainer veel rust gegeven. Wij trainers kunnen trachten leerervaringen te stimuleren door goed doordachte trajecten te schrijven en wellicht soms het tempo op te voeren. Op de manier van Venus Williams: ‘I want to get better. Every time you lose, you learn from it, and after every win, you look to building on the tempo’. Daarnaast mogen we vertrouwen op het feit dat wat we erin stoppen op het juiste moment naar boven plopt bij de mensen. Gras groeit immers niet door eraan te trekken. En…hoop doet leven nietwaar?

Succes aan alle trainers in dit mooie vak!